avrupa'da, antik yunan ve roma medeniyetine ait unsurların ön plana alınarak, sanat, edebiyat ve bilimde, xv. yüzyılın ve xv. yüzyılın ilk yarısında gerçekleştirilen büyük gelişmedir. rönesans sanatçıları, ortaçağ’ın karanlık yüzyılları boyunca gölgede kaldığını düşündükleri büyük antikçağ sanatının saygın ve güzel yanlarını yeniden gün ışığına çıkarmak istediler. bu sebeble kelime anlamı "yeniden doğuş"tur. rönesans sadece italya da ortaya çıkmasına rağmen avrupa’nın büyük bir bölümüne ulaşmakla kalmayıp, xx. yy.’a gelinceye kadar batı sanatının gelişme dizgilerini elinde tuttu. sanatçıların, düşünürlerin ve bilim adamlarının etkisiyle xv. yy.’da ortaçağ düşünce sisteminin zayıflamasına, papalığın eski itibarını yitirmesine yol açtı. diğer taraftan, kent devletleri ve milli monarşiler güç kazanmaya başladı. rönesans’ın ortaya çıkmasında, avrupa’da meydana gelen temel sosyal siyasi ve ekonomik gelişmeler rol oynamıştır. daha xıı. yy. başlarından itibaren, bazı düşünür ve edebiyatçılar, ortaçağ zihniyetine karşı fikirleri savunmuşlardır. bunların önemli bir kısmı antik yunan ve latin kültürünü esas alıp, ortaçağ’ın katı kurallara sahip ve baskıcı anlayışına karşı olmuşlardır. işte, bu zihniyet değişiminin bir sonucu olarak, rönesans sanatına ortaçağ’a özgü mistisizm ve sembolizm çabaları sona ermiş, yerine insan ve eşyayı mekan içinde değerlendiren natüralist bir anlayış hakim olmuştur. özellikle resim sanatında hacim, gölge-ışık ve perspektif uygulamaları, öncelikle ortaçağ zihniyetinden ve onun sanat anlayışından kopuşun bir sonucudur.
başta güney italya ve ispanya’da doğu-islam dünyasının bilimler sahasında ortaya koydukları eserler sistematik bir biçimde latinceye çevrildi. skolastik düşüncenin yerini akla ve eleştiriye önem veren düşünceler aldı ve toplumda bireyselleşme önem kazandı. floransa gibi önemli bir kent merkezinin rönesans’ın beşiği olması hiç şaşırtıcı gelmemelidir. bu şehir, ekonomik ve mali gücün, sanat koruyuculuğu geleneğini sürdüren (mediciler) güçlü bir siyasal erkin, entelektüel seçkin bir sınıfın, özellikle de, sanat alanında eşsiz birkaç yaratıcının buluşup bir araya geldiği bir yerdir. daha önceleri yalnızca büyük yapıların süs öğesi olarak kullanılan resim, rönesans döneminde bağımsız olarak yapılabilmiştir. perspektif, diğer görsel sanatların da ortak temelini oluşturan çizgi ile birleşerek etkisini arttırmıştır. insan figürünün hacmini gerçeğe uygun olarak vermek amacıyla perspektifi elde etmek için araştırmalarda bulunulmuştur. dini konuların yanı sıra, tabiata ait motifler stilize edilmeden tuallere taşınmıştır. konular zenginleşmiş, sanatçılar kendi ferdi duygularını işleme serbestliği kazanmışlardır. böylece, giderek ortaçağ’ın katı kural ve şekilciliğinden uzaklaşmıştır. geliştirilen ya da bulunan yeni teknik malzemeler, resim ve fresklerin etki gücünü arttırdığı gibi, işçiliği ve masrafı azaltmıştır. xv. yy.’ın sonlarına doğru flaman ülkesinden yağlı boya tekniğini öğrenen italyan sanatçıları, tablolarında daha yumuşak renk tonlarına yönelmişlerdir. resim alanında da kısmen antik dönemin özellikleri canlandırılmış, kilise otoritesinin azalmasına karşın, sanatçı fırçasını daha bağımsız olarak kullanabilmiştir.
en önemli ilgi kaynağı olan insan ve mekan arasında uyum sağlanılmasına önem verilmiştir. insan figürlerinde olduğu gibi, peyzajın da hacmi olduğunu gözden kaçırmamışlardır. alessandro di mariano di vanni filipepi, paris bordone, titian, leonardo da vinci dönemin bilinen sanatçılarıdır.

15. yüzyıl avrupasında safi olarak bilim ve sanat alanında gerceklesen yeniliklerdir

avrupa insanı eleştirel ve sorgulayıcı bakış açısına yöneltilmiş modern bilim ve sanatın temelleri atılmıstır

en önemli bilim adamı ve sanatcısı süphesiz leonardo da vinci dir